Όταν το σχολειό μετακομίζει στο δάσος, η εκπαίδευση γίνεται παιχνίδι και χαρά. Αλλιώς το “Σχολειό της χαράς”
Φέτος μαζί με τα νήπια στήσαμε την τάξη μας στο δάσος. Στο μεγαλύτερο μέρος του προγράμματος από την αρχή της ημέρας μέχρι και την αποχώρηση των παιδιών βρισκόμαστε εκεί.
Όλο το πρόγραμμα που προωθεί την ολόπλευρη ανάπτυξη του παιδιού στήθηκε με βάση την ζωή μας στο δάσος. Εξασφαλίσαμε και βρήκαμε λύσεις για τις καθημερινές μας ανάγκες (που θα τρώμε, που θα πηγαίνουμε τουαλέτα, πως θα καθαρίζουμε τα χέρια μας). Γίναμε εξερευνητές του δάσους, κάναμε έρευνες και μάθαμε για αυτό μέσα σε αυτό.
Όλο αυτό το διάστημα παρατηρώ τα παιδιά μέσα από το ελεύθερο – μη δομημένο παιχνίδι στο δάσος σε καθημερινή βάση. Εκπλήσσομαι!!!
Στην αρχή κουβαλούσα μαζί μου διάφορα παιχνίδια για να παίξουν τα παιδιά στο δάσος. Σκεφτόμουν πόσο να σκαρφαλώσουν και πόσο να τρέξουν;;; Όμως τα παιδιά σπάνια χρησιμοποιούσαν τα παιχνίδια που κουβαλούσα στο ελεύθερο παιχνίδι τους. Κανένα παιδί δεν ήρθε να μου πει τι θα κάνουμε τώρα; Βαριόμαστε ή κουραστήκαμε…
Παίζοντας μαζί τους πραγματικά συνειδητοποίησα (δεν το ανακάλυψα γιατί το ήξερα) ότι τα παιδιά δεν χρειάζονται να έχουν και πολλά στο δάσος. Χρειάζονται ΜΟΝΟ τη φαντασία τους… και εκεί έρχεται να χρησιμοποιήσουν τη δημιουργικότητα τους και να μπούνε στη διαδικασία να επιλύσουν προβλήματα. Σε ένα περιβάλλον που ‘δεν έχει παιχνίδια ‘ και δεν είναι οργανωμένο, τα παιδιά φτιάχνουν τα πιο φανταστικά, κοινωνικά και συμβολικά παιχνίδια… χρησιμοποιώντας ότι υπάρχει γύρω τους… Οργανώνουν το περιβάλλον και αυτοοργανώνονται. Δουλεύουν σε ομάδες, ανταλλάσουν ιδέες, αποφασίζουν τι θέλουν να παίξουν, συνεργάζονται για να στήσουν το παιχνίδι τους, μοιράζονται και διαπραγματεύονται, διαχειρίζονται συγκρούσεις, αναλαμβάνουν ρόλους. Δοκιμάζουν – αποτυγχάνουν και ξαναπροσπαθούν. Δημιουργούν συμβολικά παιχνίδια φτιάχνουν υποθετικά σενάρια. Μόνα τους!!!
Πέτρες, καλάμια, ξύλα, παλέτες, ρόδες , κορμοί και πανιά τα χρησιμοποιούν για να φτιάξουν το σπίτι ή το αρχηγείο τους, το εστιατόριο και το μαγαζί που πουλάει γλάστρες, το δασοπωλείο, τα τέρματα του ποδοσφαίρου και πολλά άλλα. Κλαδιά, κουκουνάρια, φύλλα, βελανίδια και ότι άλλο βρίσκουν είναι τα εργαλεία τους. Ταυτόχρονα τρέχουν, κουβαλούν, σέρνουν και σκαρφαλώνουν δυναμώνοντας το σώμα τους. Φυσικά πρωταρχικός σκοπός του παιχνιδιού, η ευχαρίστηση.
Και η ευχαρίστηση δεν έχει τέλος, το παιχνίδι δεν θα τελείωνε ποτέ αν ήταν στο χέρι τους. Μετά από πολύ ώρα παιχνιδιού τα καλείς γιατί είναι η ώρα φαγητού… Κυρία δεν παίξαμε πολύ…
Φακιρίδου Σοφία-δασκάλα στο Σχολειό της Φύσης
Αφήστε μια απάντηση