Ποτέ δεν ήμουνα των πολλών επαίνων .Ούτε σαν μάνα, ούτε σαν δασκάλα.Αλλά ούτε ένιωθα άβολα με αυτό, παρόλο που ήμουν κόντρα σε αυτό που συνηθίζεται και έχει γίνει κατεστημένο στους γονείς, που είναι να μοιράζουν απερίσκεπτα τα μπράβο σε κάθε κατάσταση και σε κάθε ενέργεια του παιδιού.
Και ήμουν έτσι ίσως, γιατί στη ζωή μου μέχρι να φτάσω στο όνειρο, ποτέ δεν πήρα πολλά μπράβο. Είναι ελάχιστες οι φορές, που θυμάμαι τους γονείς μου να μου λένε μπράβο στην παιδική μου ηλικία, γιατί θεωρούσαν πολύ απλά, ότι είναι αυτονόητο να δουλεύεις από πολύ μικρός και να είσαι υπεύθυνος για τον εαυτό σου και για τους άλλους γύρω σου. Γυρνώντας πίσω στο χρόνο, τώρα που έφτασα στη δημιουργία του σχολείου που ονειρευόμουν, αντιλαμβάνομαι ότι ίσως αυτή εκπαίδευση μου με οδήγησε εδώ. Και αυτό γιατί είχα να κάνω μόνο με τον εαυτό μου και τους στόχους μου και δεν επηρεαζόμουν από τις σκέψεις και τις αντιλήψεις των άλλων γύρω μου, οι οποίοι είχαν την άποψη ότι αυτό το εγχείρημα της ίδρυσης σχολείου ήταν επικίνδυνο για όλη την οικογένεια.
Έτσι πιο πολύ από βίωμα λοιπόν ήμουν φειδωλή στα μπράβο. Και αυτό που έχω συνειδητοποιήσει βαθιά σήμερα , κυρίως μέσα από την παρατήρηση των ανθρώπων γύρω μου και ειδικά των παιδιών, είναι ότι ο έπαινος όταν δίνεται υπερβολικά αποπροσανατολίζει τον άνθρωπο από το στόχο του, που σημαίνει κάνω πράγματα όχι για να πετύχω αυτό που θέλω και έχω επιλέξει για τον εαυτό μου, αλλά για να πάρω το μπράβο. Στην αρχή από το γονιό, το δάσκαλο, το φίλο και μετά από τον προϊστάμενο, τον εργοδότη, τον πολιτικό κ.α.Και έτσι χάνει ο άνθρωπος τον εαυτό του.
Όταν λέμε μπράβο σε ένα παιδί για τα αυτονόητα π.χ. γιατί έφαγε μόνο του, γιατί πήγε στην τουαλέτα, γιατί πέταξε τα σκουπίδια στον κάδο ,τότε παύουν να είναι αυτονόητα. Το παιδί το ενισχύουμε μέσα από ενέργειες, που του δίνουν τη δυνατότητα να προσπαθήσει πολλές φορές μέχρι να πετύχει το στόχο του. Του δίνουμε το χρόνο και το χώρο που χρειάζεται και λαμβάνουμε σοβαρά υπόψη τις ανάγκες της κάθε ηλικίας. Το σεβόμαστε μέσα από τη γνώση για το τι χρειάζεται σε κάθε στάδιο ανάπτυξης του και αυτό μπορούμε να το κάνουμε απλά παρατηρώντας το. Και όχι μπιμπερό, τάισμα και αλεσμένη τροφή ,πάνα , αγκαλιά ή καρότσι κ.α μέχρι ηλικίες που θα έπρεπε να τα κάνει με άλλον τρόπο και μόνο του. Το παιδί μας οδηγεί, αρκεί εμείς να έχουμε καθαρή ματιά για να το δούμε.
Δε λες σε κάποιον μπράβο,γιατί αναπνέει και ικανοποιεί τις ανάγκες του(τρώει μόνος του, πλένει τα χέρια του κ.α.), καθώς έτσι του περνάς το μήνυμα ότι θα μπορούσε και να μην το κάνει. Όταν το παιδί μας δείχνει τη ζωγραφιά του αυτό που ζητάει από εμάς δεν είναι να του πούμε μπράβο και ουσιαστικά να το ξεφορτωθούμε. Είναι γιατί μέσα από αυτή την έκφραση (τη ζωγραφική) θέλει να επικοινωνήσει μαζί μας σε βαθύτερο επίπεδο, που σημαίνει ότι κάνουμε συζήτηση πάνω σε αυτό που εξέφρασε ανάλογα με την ηλικία και το επίπεδό του(π.χ τι είναι ,πως το σκέφτηκε και το φαντάστηκε, γιατί χρησιμοποίησε αυτά τα χρώματα, τι άλλο θα μπορούσε να κάνει , τι νιώθει κ.α.).
Η φύση είναι δίκαιη και ειλικρινής και γιαυτό είναι η καλύτερη δασκάλα, γιατί όταν το παιδί φτάνει τελικά να σκαρφαλώσει στο δέντρο , η φύση δε θα του πει μπράβο που τα κατάφερες. Την ικανοποίηση θα την πάρει από την πράξη του και αυτό το κάνει δυνατό, γιατί στηρίζεται στον εαυτό του και τα κίνητρα του είναι εσωτερικά. Γιατί όσες φορές απέτυχε στις προσπάθειες που έκανε, κανείς δε το έκρινε, κανείς δεν του είπε προσπάθησε ξανά ή όχι, μπορείς ή δεν μπορείς, είναι επικίνδυνο ή δεν είναι κ.α. κανείς δεν το ενίσχυσε ή το αποθάρρυνε, οπότε όταν έφτασε στην τελική επιτυχία ήταν γιατί το θέλησε πολύ και γιατί εμπιστεύτηκε τον εαυτό του.
Ο Γιώργος, ένα από τα παιδιά που είχα στο Καζαβήτι της Θάσου( 10 μέρες χωρίς γονείς μέσα στο δάσος), η προσπάθεια και ο πόθος του όλες τις μέρες, ήταν να ανέβει στο μεγάλο πλάτανο της πλατείας. Και όταν τελικά τα κατάφερε την τελευταία μέρα, ήταν τόσο μεγάλη η χαρά του, που δεν χρειαζόταν κανένα μπράβο για να την κάνει μεγαλύτερη. Το στοίχημα ήταν με τον εαυτό του. Κάθε φορά λοιπόν, που θα βάζει ένα στόχο ο Γιώργος, θα ξέρει να βασίζεται στον εαυτό του. Αν δεν τα καταφέρει θα είναι γιατί δεν το θέλησε με πάθος ή γιατί στην πορεία της εξέλιξης του αποπροσανατολίστηκε από γονείς, οικογένεια,σχολείο κ.α.
« Η ΨΥΧΗ ΜΟΥ ΜΟΥ ΜΙΛΗΣΕ ΚΑΙ ΜΟΥ ΕΙΠΕ, «Να μη χαίρεσαι με τον έπαινο και να μη θλίβεσαι με την κατηγόρια». Πριν η ψυχή μου μου μιλήσει, αμφέβαλλα για την αξία του έργου μου. Τώρα καταλαβαίνω ότι τα δέντρα ανθίζουν την άνοιξη και καρπίζουν το καλοκαίρι χωρίς ν’ αναζητούν τον έπαινο, και ρίχνουν τα φύλλα τους το φθινόπωρο και γυμνώνονται χωρίς να φοβούνται την κατηγόρια…» Χαλίλ Γκιμπράν, Σκέψεις και Διαλογισμοί.
Καλό Σαββατοκύριακο!!!
Με εκτίμηση,
Ελισάβετ Γεωργιάδου
Αφήστε μια απάντηση